Yeni Şafak gazetesi 10 Ekim 1994 yılında kuruldu. Kuruluşunun 30. yılını kutlayan gazete için AKP’nin kurucu isimlerinden gazeteci ve milletvekili Ayşe Böhürler bir köşe yazısı kaleme aldı. Gazetenin temellerinin kendi meskeninde atıldığını ve Hekimler Birliği Vakfı Lideri Yakup Yönten ve Tufan Mengi sahipliğinde yayınlanmaya başladığını paylaşan Böhürler, 30 yıllık süreçte kimlere teklif gittiğini, yaşadıkları mali problemleri ve gazetenin satıldığı günleri anlattı. Böhürler köşe yazısında şu kelamlara yer verdi;
“Yeni Şafak’ın 30. yılı derken “Aman Allah’ım, vakit ne kadar da süratli geçmiş” diyor insan.
Gençtik… 12 Eylül sonrası İslâmî niyet yine gelişmeye çalışıyor, her periyodun gençleri üzere biz de eskiyi beğenmiyor, tonlarca baskıyı göğüsleyerek yeni bir bakış açısı oluşturmaya çalışıyorduk. Alev Alatlı’nın sıkça söylediği üzere dünyaya kömürlük penceresinden bakmaktan kurtulmaya çaba ediyorduk. İslâmî yaşama biçiminin özgürleşmesi için uğraş etmek, korkmadan namaz kılmak, başörtü ile okuyabilmek, çalışabilmek, kısaca inandığımız üzere yaşamak en temel amacımızdı.
Cumhuriyet’in dini sorun eden prensiplerinin kurbanlarıydık. Lakin dedim ya gençtik ve bu sıkıştırılmayı asla kabullenmiyorduk. Kurban rolünden çıkıp toplum ve ülkemiz için özgürleştirici bir şeyler yapma kaygısındaydık. Başörtüsü yasaklarının, toplanma yasaklarının olduğu ve fikir hürriyetinin olmadığı bir iklimde, bizim mesken biraz da bu yenilikçi İslâmcıların tekkesi üzereydi. Sofranın her daim hazır olduğu ve sokranmadan konuk ağırlayan bir konut olması hasebiyle de tercih ediliyordu. Birçok teşebbüsün birinci nüveleri bizim meskende atıldı desem palavra olmaz.
Evin bitmeyen konuk ahalisinin tartışmalarından birisi de bir gazete çıkarılmasıydı. Bu bahiste bizim çevreler ikiye ayrılmıştı. Babıali takımı ve entelektüel ekip… Fatih, Günaydın’da çalışıyordu, Ragıp abi, Zakir abi Hürriyet’te idi. Hepsi de Babıali’de yetişmişlerdi. Rahmi Turan, Burhan Ayeri, Altemur Kılıç, Ardan Zentürk ile çalışmışlardı.
O yıllarda medya tek sesliydi, farklı ses çıksın diyen kendi içlerinden isimler de suikasta kurban gidiyordu. O denli her mevzu işlenemediği üzere Müslümanlar hakkında tek güzel haber ya da yazı bile mümkün değildi. Hatta hata ögesi bile olabilirdi. Hasebiyle bizim meskenin en çok tartışılan mevzularından birisi bir kardelen misali “Alternatif bir medya oluşturabilir miyiz” sorusuydu. Hoş bir fikirdi.
Milli Gazete, 1980 sonrası İslâmî hareketin içindeki eğitimli ya da o devir için soldan ve Ülkücü Hareket’ten gelmiş gençlerin beklentilerine yanıt vermiyordu. Medya teknolojilerinde gelişmeler oluyordu. Özel televizyonlar yeni kurulmaya başlamıştı, artık internet diye bir şey vardı. Toplum liberalleşme taraftarıydı, demokrasinin kendisi olmasa da lafı vardı. Bir gazete için tam vaktiydi.
Konu burada bitmiyordu elbette. Gazete çıkaralım fakat nasıl bir gazete olsun konusu tartışılmaya başladı bu sefer. TV gösterilerinin izlenme rekorları kırdığı bir vakitte çıkaracağımız gazete ne kadar önemli olacaktı? Bu ciddiyete karşı çıkan, magazin yüklü bir gazete çıkaralım diyenler de vardı.
“İslâmî bir bakış açısıyla bir günlük gazete çıkarmak mümkün mü?” sorusu, ‘imkân’ arayışını da beraberinde getirmişti. Uzun müddet format tartışıldı. Nasıl bir gazete olacaktı? Bir küme, dini yazarlarla, bildiğimiz formatta Ulusal Gazete üzere bir gazeteyi ancak daha entelektüel ve fikir gazetesini savunurken, Babıali’de yetişmiş grup daha magazin yüklü bir gazetenin Müslümanların muhtaçlığı olduğunu savunuyorlardı.
Peki, gazetede nasıl bir lisan kullanılmalıydı? Gazetenin formatı kadar amaç kitlesi de tartışma konusuydu. Natürel bir de devrin yasakları vardı. ‘Kürt sorunu’ demek yasak, ‘İslâmcı’ demek yasak…
Rejimin yasakları kadar Müslüman mahallenin tutuculuğu da had safhadaydı. Onlar da yeniliğe pek açık sayılmazlardı. Kör göze İslâm anlatan bir gazete çıkarmak istemiyorlardı fakat yüksek fikirler tartışılsın, yükü olsun istiyorlardı. Babıali takımı ise din anlatan değil, dine karşı çıkanların tutarsızlıklarını magazinsel üslupla sunan bir gazeteden yanalardı.
Bu tartışmalarla gazete 1994 yılında, sanırım Eylül ayında Hekimler Birliği Vakfı Lideri Yakup Yönten ve Tufan Mengi sahipliğinde yayınlanmaya başladı. Akdeniz Caddesi’nde bir bina kiralanmıştı. Dizgisi, matbaası, dağıtımı derken karşı mahalleden gelenlerin de olduğu profesyonel bir takım oluştu ve gazete yayınlanmaya başladı. Özetle medya hegemonyasına karşı bir küme gözü pek, medyanın lisanını düzgün bilen gazeteci takımın bir hayali olarak, alternatif bir medya arayışı üzerine kuruldu Şafak gazetesi.
Alev Alatlı, Nabi Avcı, İsmet Özel, Hüseyin Hatemi üzere isimlerin yanı sıra liberal isimlere de teklif gitmişti. Bir kısmı uzun mühlet gazetede yazdı. Akif Beki, Kemal Öztürk, Dücane Cündioğlu üzere isimler de Şafak gazetesinde belge ve yazılarıyla yer almışlardı.
Kısa bir müddet sonra gazete finans olarak kendini çevirmeye zorlandı, kira ve matbaa masrafları karşılanamıyordu. Bu sefer gazeteye Ahmet Şişman, Mahmut Kış finans dayanağı verdi. Akabinde Albayrak kümesi gazeteyi alarak ismini Yeni Şafak yaptı ve bugüne kadar getirdi. İslâmî kesimde gözü pek ve öncü bir rolü oldu. 28 Şubat’ın en baskıcı günlerinin şövalyesi oldu.
Gazete el değiştirince takım de değişti. İzlenim mecmuasında birlikte çalıştığımız Mehmet Ocaktan ve sonradan da Mustafa Karaalioğlu takımı gazetenin yayınını üstlendi. Şafak ve Yeni Şafak ortasındaki fark yalnızca isim, takım ve format değişikliği oldu. Kısa vakitte Yeni Şafak büyümeye başladı. Haberciliği öne çıkardı. Kaliteli bir günlük gazete inşa edildi. Bu gazete pek çok ismin ortaya çıkmasına da vesile oldu.
1994’te kurulan Şafak gazetesi ve Kanal7, oluşturdukları yapı ile periyodun medya hegemonyasına karşı alternatif oluşturdular. İkisi de bugün ayakta. İslâmî kısmın, ötekileştirilen halkın sesi oldular. Din hürriyetini, fikir özgürlüğünü savundular.
Bugün diğer medya kümeleri da alana girseler de onlardaki ruh her vakit farklı. İnanan insanların kimsesiz olduğu bir periyotta bir silah üzere kullanılan medyaya karşı çıkan iki yayın organının tarihimizde yeri çok farklı.
Ben o yıllarda Kanal7 televizyonunda çalışmaya başlamıştım. Yeni Şafak’ta yazmaya başlamam ise “Duvarların Arkasında” belgeselinin Aya İrini’de yaptığımız galasının akabinde oldu. Periyodun yazı işleri müdürü Mustafa Karaalioğlu, Yeni Şafak’ta yazmamı teklif etti. Öylece başladım. O günden beri de konutumda kuruluşuna şahit olduğum bir gazetenin yazarıyım.
Bir medya kümesini ayakta tutmak, büyütmek kolay iş değil. Fedakârlık, sadakat ve inanmışlık istiyor. Her şeyin bir fikir, inanmışlık, çalışkanlık ve yürek ile ortaya çıktığına tanıklık etmiş birisi olarak gençlere, “Umut etmekten vazgeçmeyin” demek istiyorum.
Yeni Şafak, İslâmî doğruları yeni biçimde savunan bir jenerasyon olarak bizim öykümüzün kıymetli bir kesimi oldu. Yeni Şafak’ın bugüne gelmesinde emeği geçen herkese şükranlarımı iletirim. Bugün için de sorumuz baki: Taarruzlara, ön yargılara karşı kendimizi en yanlışsız nasıl anlatabiliriz?”